Wentylacja grawitacyjna inaczej zwana naturalną. To najprostszy i najczęściej stosowany system wentylacyjny. Jego działanie opiera się na różnicy temperatur oraz ciśnień powietrza ciepłego wewnątrz budynku oraz zimnego na zewnątrz budynku. Powietrze w sposób naturalny zostaje wprawione w ruch, dostaje się przez nieszczelności okien i drzwi, przepływa przez pomieszczenia i wypływa kanałami wentylacyjnymi na zewnątrz. Elementy systemu to: kratka wentylacyjna u góry pomieszczenia, od niej odchodzi kanał murowany (przewód wentylacyjny), prowadzący do komina wentylacyjnego na dachu.

Powyżej przedstawiono najprostrzy model wentylacji grawitacyjnej. W nowoczesnym budownictwie kiedy stolarka okienna jest szczelna, a budynki ocieplane wentylację grawitacyjną trzeba wywoływać sztucznie przy użyciu np. nawieników okiennych. Jeszcze kilka lat temu kiedy budownictwo było mniej stranne nie było to potrzebne.

Prawidłowe funkcjonowanie wentylacji grawitacyjnej uzależnione jest od następujących czynników:

- powietrze musi mieć skąd napłynąć (nieszczelności w stolarce okiennej, mikrowentylacja, nawiewniki umieszczone w stolarce lub ścianach),
- kanały wentylacyjne muszą mieć określoną długość i właściwy przekrój,
- kanały do wentylacji grawitacyjnej muszą być pionowe (nie można stosować odcinków poziomych),
- kanały wentylacyjne muszą być poprawnie wyprowadzone ponad dach,
- drzwi pomiędzy pomieszczeniami muszą mieć podcięcia lub otwory o określonej powierzchni,
- kratki wentylacyjne muszą być drożne,
- kanały wywiewne muszą być umieszczone również w pokojach,
- pionowy kanał wentylacyjny w kuchni,
- kanały wywiewne muszą być również na poddaszu i w garderobie,
- ocieplenie kanałów w strefach nieogrzewanych.